Reaktywowana szybko po wojnie Skra przyjęła patronat branży budowlanej, stając się głównie klubem budowlańców – bohaterów powojennej odbudowy Stolicy. W okresie stalinowskim (1951-1956) klub funkcjonował pod nazwą Terenowe Koło Sportowe Budowlani, a od 1955 r. do końca lat 80. XX wieku jako Budowlany Klub Sportowy Skra.
Z powodu całkowitego zniszczenia stadionu przy ul. Obozowej, przekształconego w prowizoryczny cmentarz dla osób zmarłych na terenie getta, Skra otrzymała w 1946 r., decyzją Biura Odbudowy Stolicy, obszerną działkę (22 ha) przy ul. Wawelskiej, należącą przed wojną do Warszawianki, która w 1945 r. dokonała fuzji z Polonią i nie wznowiła samodzielnej działalności. Władze klubu przyjęły tę decyzję z zadowoleniem, ponieważ jak wspominał ówczesny prezes Zdzisław Zajączkowski, „Skra miała ambicję stania się wielkim klubem Warszawy”. W latach 1948-1953 przy Wawelskiej powstał stadion o pojemności 35 tysięcy widzów wraz z towarzyszącym kompleksem obiektów sportowych, do którego połowie lat 70. dobudowano popularne wśród mieszkańców Warszawy baseny. Dzięki przeniesieniu klubowej siedziby na ul. Wawelską Skra związała swoje losy z dzielnicą Ochota, tradycyjnie ogarniając jednak zasięgiem swojej działalności także teren sąsiedniej Woli.
Proces odbudowy pozycji sportowej Skry w okresie powojennym był powolny, ponieważ władze klubu – wierne ideałom sportu robotniczego – trzymały się zasady bazowania na własnych wychowankach. W okresie postępującego procesu faktycznej profesjonalizacji sportu wyczynowego był to proces żmudny i długofalowy. Początkowo prym w klubowej hierarchii wiodła nowa sekcja żużlowa, pozyskana w wyniku fuzji z Klubem Motorowym Okęcie. Mecze żużlowców, którzy w 1949 r. zdobyli drużynowo brązowy medal Mistrzostw Polski, cieszyły się dużym zainteresowaniem warszawskiej publiczności. Sekcja działała jednak tylko do 1959 r.
Efekty szkolenia własnego narybku zaczęły być widoczne w okolicach jubileuszu 50-lecia klubu, gdy do krajowej elity zaczęli się dobijać przedstawiciele gier zespołowych. W okresie swojej świetności, na przełomie lat 60. i 70. XX wieku, do grona kilkunastu najlepszych zespołów w Polsce należała koszykarska Skra, czego ukoronowaniem był w 1971 r. awans do bardzo elitarnej wówczas ekstraklasy, skupiającej zaledwie 10 drużyn. W zespole Skry grali w tym okresie wielokrotni reprezentanci Polski Janusz Wichowski, Marek Sitkowski i Włodzimierz Trams oraz znany później dziennikarz sportowy Andrzej Feliks Żmuda. Klub z Wawelskiej może poszczycić się także bogatymi tradycjami siatkówki męskiej – zespół BKS Skra występował w ekstraklasie siatkarskiej w latach 1970-1975, a jego zawodnikami były takie legendy polskiego sportu jak Hubert Wagner i Zdzisław Ambroziak. Silną pozycję w krajowej elicie wywalczył sobie w latach 70. także żeński zespół piłki ręcznej – zdobywca Pucharu Polski 1976. Szczypiornistki Skry trzykrotnie zdobywały tytuł wicemistrzyń Polski, w sezonach 1976/1977, 1977/1978 i 1984/1985. Również trzy razy wywalczyły brązowe medale, w sezonach 1974/1975, 1975/1976 i 1978/1979.
Lekkoatleci Skry awansowali do najwyższej klasy rozgrywkowej w 1968 r. Podporą zespołu ligowego była słynna biegaczka, wychowanka klubu Ewa Kłobukowska – brązowa medalistka igrzysk olimpijskich w Tokio (1964) na 100 m i rekordzistka świata z 1965 r. na tym samym dystansie. W latach 1970-1988 (z krótką przerwą w sezonach 1976-1977) zawodnikiem BKS Skra był legendarny tyczkarz Tadeusz Ślusarski – mistrz olimpijski z Montrealu (1976) i wicemistrz z Moskwy (1980).
Wielkim wydarzeniem w historii nie tylko Skry, ale całej polskiej lekkiej atletyki okazało się oddanie do użytku na stadionie przy ul. Wawelskiej pierwszej w Polsce tartanowej bieżni. “Położenie w 1969 roku tartanu sprawiło, że stadion Skry stał się mekką polskiej lekkiej atletyki, że na Wawelską prowadziły wszystkie drogi lekkoatletów” – wspominał działacz klubu Andrzej Jucewicz.
Osobny, chlubny rozdział w historii klubu to sekcja rugby, która przyniosła Skrze największe sukcesy w grach zespołowych. Rugbyści to mistrzowie Polski z lat 1964, 1965, 1966, 1976, 1968, 1969 i zdobywcy Pucharu Polski w 1976 r. oraz wicemistrzowie Polski z lat 1976, 1978 i 1981. Trzykrotnie zdobywali także Mistrzostwo Polski Juniorów: 1968, 1970, 1981. Do dziś Skra Warszawa zajmuje czwarte miejsce w tabeli wszech czasów polskiej ligi rugby z bilansem 6. tytułów mistrzowskich, 3. wicemistrzowskich i 6. brązowych medali. Skrzacy ustępują w tej klasyfikacji jedynie takim tuzom polskiego rugby jak AZS AWF Warszawa, Lechia Gdańsk i Ogniwo Sopot.
Tak podsumował ten okres w historii klubu red. Stefan Szczepłek w swojej książce “Warszawa idzie na mecz. Tom 2”: “Skra miała zawsze silne sekcje żużla, lekkiej atletyki, rugby (sześciokrotny mistrz Polski), siatkówki, koszykówki. Barw Skry bronili czołowi polscy sportowcy. Pracowali tu czołowi trenerzy. Na tartanowej bieżni (pierwszej w kraju, położonej w roku 1969) ustanawiano rekordy świata i Polski”.
Nadciągające w kolejnych latach przemiany ustrojowe odcisnęły piętno na sytuacji RKS Skra. O trudnościach z dostosowaniem się do nowych realiów ekonomicznych przeczytasz w kolejnej części artykułu – kliknij w link poniżej, żeby czytać dalej: